Het leven is all inclusive
Iedereen hoort erbij, behalve... Die nodigen we niet uit, ik ben zo klaar met die persoon. Vervolgens heb je een half uur een gesprek over, jawel, die ene persoon die niet meer meedoet. Klinkt alsof ze nog heel erg meedoen...
Precies dat is wat er gebeurt als we mensen of dingen buitensluiten. Met ons hoofd denken we dat we ze verbannen uit ons leven, maar ondertussen zijn ze er nog net zo hard. Alleen nu in een veel schadelijker vorm, want we hebben ons bewustzijn van hun aanwezigheid uitgeschakeld. Je bewustzijn uitschakelen kun je vergelijken met de batterijen uit je brandalarm halen. Levensgevaarlijk! Toch doen we dat massaal. Hieronder een voorbeeld dat veelvuldig voorkomt en het effect.
Mijn vader bestaat niet meer voor mij
Je ziet het soms bij inmiddels volwassen kinderen van gescheiden ouders, wanneer er bijvoorbeeld een vechtscheiding is geweest en het contact met de vader is verstoord. Een kind doet oneindig veel pogingen om contact te houden, maar als dat geen resultaat heeft, hoor je hem of haar vaak zeggen: "Mijn vader is niet meer mijn vader. Hij bestaat niet meer voor mij.". Een heel begrijpelijke reactie, maar heel schadelijk. Immers hoe je het wendt of keert, je bestaat dankzij je ouders. Je vader kan de grootste klootzak van de hele wereld zijn en toch besta jij voor de helft uit zijn genen. Daarmee is je vader altijd onderdeel van jou. Je vaders bestaan ontkennen, of niet willen accepteren, betekent een deel van jezelf ontkennen of niet accepteren. Betekent dit dat je alles van je vader moet accepteren als een mak schaap? Nee. Het enige dat je wél moet doen, is erkennen dat hij je vader is. Aankijken dat hij zich als een klootzak heeft gedragen of misschien nog steeds zo gedraagt. En dat kan een prima reden zijn om geen contact met hem te hebben. Zolang je daar maar bewust naar durft te kijken en jezelf niet voorliegt, want de waarheid is: Hij is je vader en hij is tekortgeschoten naar jou. Jij had beter verdiend.Als alles er mag zijn
Stellen dat je vader niet bestaat voor jou, is een vorm van de pijn voor jezelf verzachten. Maar dit is net zo gevaarlijk als bij een brand de batterijen uit het brandalarm halen en zeggen dat er geen brand is, omdat het alarm niet afgaat. Pijn is jouw alarm, die voel je met een reden. Door pijn te ontwijken of te verdoven, kun je de pijn niet verwerken het blijft aan je vastzitten. In plaats van de pijn echt te verwerken, creëer je enkel schijnveiligheid in je leven met alle gevolgen van dien. We leven in een maatschappij die successen viert en de illusie van maakbaarheid hoog houdt. We hebben oneindig veel filters op onze Instagram en Snapchat accounts, maken alleen nog maar foto's van bovenaf om elke suggestie van een onderkin te voorkomen. We zijn massaal pijn en imperfectie aan het uitsluiten in ons leven. Ondertussen beschermen we onszelf niet meer en vallen we bij bosjes neer met een burn-out. Als je het mij vraagt kan de pijn nooit zo schadelijk zijn als onze ontwijkingstactieken. Schijnveiligheid creëren is je zelfvertrouwen ondermijnen, jezelf voorliegen dat je niet sterk genoeg bent om pijn aan te kunnen. Voor je het weet heb je je kinderen die les geleerd en creëren we een steeds zieker systeem vol eenzaamheid, waar niemand zichzelf meer echt durft te laten zien. Dus ga af en toe flink op je bek en jank, scheld, post die foto zonder filter, geef het goede voorbeeld, maak de wereld een beetje gezonder en geniet van hoe mooi het leven is als alles er mag zijn.Let's turn the page together!